«عصر
ظهور»،
عصر زیبایی ها، نوآوری‌ها، شکوفایی‌ها و خیر و خوبی‌ها است؛ دوران
معنویت‌گرایی،
خردورزی و دادگری مطلق است؛ هنگامه رویش و بالندگی روحی و
تکامل واقعی است؛ زمان
نعمت، رحمت، برکت و پیشرفت است؛ دوران حاکمیت دین،
قانون، نظم و عدل است... این
تصویر کلی با جزئیات کامل آن در منابع دینی
ما ارائه شده و دورنمای آینده را،
روشن، منطقی و متعالی جلوه داده است.

تصویر
یادشده،
نشانگر تغییرات و تحولات گسترده و فراگیر در تمامی عرصه‌های زندگی
و حکایت‌گر نو
شدن، شکوفا گشتن و به اوج رسیدن است. البته «کمال انسان»،
با وجود «انسان کامل»
و «به دست کمال بخش» او قابل دستیابی است و به همین
جهت عصر ظهور، دوران تجلی و
تبلور خیرات و زیبایی‌ها به دست مصلح کل و
منجی موعود امام مهدی عجل الله تعالی
فرجه است.

یکی
از
ویژگی‌های بارز و برجسته این عصر، «شکوفایی انسان» است؛ یعنی، رونمایی
از همة
استعدادها و ظرفیت‌های وجودی انسان و بازگشایی راه‌های پیشرفت مادی
و معنوی و
بهره‌وری بهینه از نعمت‌ها و امکانات.

امام
مهدی عجل
الله تعالی فرجه زوایای نامکشوف و ناپیدای انسان را آشکار می‌کند
و گره‌های کور
زندگی مبهم و جاهلانه او را می‌گشاید. او حقایق و واقعیات
حیات بشری را تبیین
کرده و زمینه‌ها و بسترهای رشد و فرارسایی او را مهیا
می‌سازد. او به امری عظیم
قیام می‌کند و پرده از امور مخفی و مجهول زندگی
بر می‌دارد.

ابی‌سعید
خراسانی
می‌گوید: به امام صادق علیه السلام عرض کردم: برای چه ایشان
«مهدی» نامیده شده
است؟ فرمود: برای اینکه به هر چیزی که مخفی باشد، هدایت
می‌شود... قطعاًَ او به
امری عظیم قیام می‌نماید (لأنّه یهدی الی کلّ امر خفیّ…
انّه یقوم بأمرٍ عظیم).[1]

امام
گنج‌های وجودی انسان را آشکار می‌سازد؛ همان گونه که گنج‌های زمین را استخراج
می‌کند (یستخرج الکنوز و یفتح مدائن
الشرک[2])
و او را با
مقام و منزلت واقعی خود آشنا می‌سازد. در واقع انسان هایی که
از فطرت و سیرت
حقیقی و باطنی خود دور شده و صورت غیر انسانی و ناراستی
پیدا کرده‌اند، طبق همین
صورت رفتار می‌کنند و سیرت الهی و متعالی خود را
فراموش کرده‌اند. فاجعه‌بارترین
حالت برای آدمی، همین دوری از سیرت و فطرت
الهی و گم‌گشتگی و حیرت است. نتیجه
این حیرت و صورت گزینی غیر انسانی،
رفتارهای رذیلانه و غیر فاضله است؛ یعنی، فرو
رفتن در جهالت، جنایت، غفلت،
ظلمت، حیوانیت و… به همین جهت جامعه انسانی همواره
آکنده از ظلم و ستم،
فساد و تباهی، تجاوز و حق کشی، فقر و احجاف و تشویش و
ناامنی است.

تا
زمانی که
انسان‌ها با یک حرکتی پویا و بنیادین، به شکوفایی سیرت الهی و
حقیقی خود
نپردازند و به آن حقیقت و ظرفیت وجودی خود باز نگردند، همه این
کاستی‌ها و
ناراستی‌ها باقی مانده و جامعة بشری همچنان غرق در آلام،
اضطراب‌ها و انحراف‌ها
خواهد بود. علاوه بر این، با شکوفایی ظرفیت‌ها و
توانایی‌های انسان ـ و به تبع
آن ظرفیت‌های طبیعت و…ـ و آشنایی عمیق او
باکرامت و منزلت واقعی و الهی خود،
زمینه برون‌رفت اززندگی مادی و غیر
اصیل فراهم شده و بسترهای سیر و سلوک روحی و
فکری و حرکت کمال گرایانه او
شکل خواهد گرفت.

این
گسست از
پیشینه غیر انسانی و پیوست به آیندة رحمانی و بازگشت به سیرت
واقعی، به دست امام
مهدی عجل الله تعالی فرجه در عصر ظهور صورت خواهد گرفت.

امام
باقر علیه السلام می‌فرماید: «… یملأ الارض عدلاً و قسطاً و
نوراً کما ملئت ظلماً و جوراً و شرّاً»[3]؛ «او زمین را آکنده از عدل،
قسط و نور می‌کند؛ همان گونه که از بیداد، ستم و شرّ پر شده است» و نیز «یصنع کما صنع
رسول الله یهدم ماکان قبله کما هدم رسول الله امر الجاهلیة و یستأنف الاسلام جدیداً
بعد ان یهدم ماکان قبله»[4]؛ «]مهدی[
بر طبق شیوة رسول خدا رفتار می‌کند و آنچه از نشانه‌های گذشته
باشد از
میان بر می‌دارد؛ همان گونه که پیامبر صل الله علیه و آله
نشانه‌های
جاهلیت را از بین برد. پس از ریشه کن ساختن گذشتة ]جاهلی[، اسلام را از نو احیا می‌کند».

با
نگرشی
دقیق و اصولی در روایات مربوط به عصر ظهور و حضور مستقیم امام معصوم
در جامعة
جهانی، می‌توان ابعاد مختلف بازپروری ظرفیت‌های وجودی انسان و
شکوفایی
توانایی‌ها و استعدادهای نهادی او را شناسایی کرد و زمینه‌های درک
و فهم سازوکار
اصلاح جامعه بشری و بهْ‌سازی رفتارها، گفتارها و پندارهای
انسان‌ها را ـ با توجه
به سیرت الهی و واقعی آنها ـ فراهم ساخت. ترسیم
بسیار دلپذیر و دوست داشتنی از
عصر ظهور، مستلزم شناخت هرچه بیشتر نحوة
رشد و تعالی انسان‌ها و زیباسازی روح و
روان آنها است. باید گام در مسیری
بگذاریم که اشتیاق جان‌ها و دل‌ها را برای درک
آن دوران فزونی بخشیم و پیش
بینی‌های وحیانی را ملموس و مطلوب همگان
سازیم.

رسول
گرامی
اسلام صل الله علیه و آله می‌فرماید: «… خوشا به حال کسی که با
مهدی، ملاقات کند
و خوشا به حال کسی که او را دوست داشته باشد و خوشا به
حال کسی که به او معتقد
باشد؛ او آنان را از هلاکت نجات می‌بخشد. به خاطر
اقرار به خداوند و به رسول او
و به همة امامان، خداوند بهشت را به روی
آنان می‌گشاید. مثل آنان در زمین، همچون
مشک است که بویش پخش می‌شود و
تغییر نمی‌کند و مثل آنان در آسمان، همچون ماهِ
نورافشان است که نورش هرگز
خاموش نمی‌گردد»[5] و «زمین پربرکت می‌شود و امت
من در عصر او چنان زندگی ]خوبی[ دارند که در هیچ زمانی چنین نبوده است (تعیش امتی فی زمانه عیشاً لم تعشه
قبل ذلک فی زمان قطّ)»[6].

همچنین: «امت من
در عصر او چنان برخوردار از نعمت‌ها می‌شوند (و به سطح بالایی ازرفاه و زندگی
می‌رسند) که نظیری برای آن نیست (تتنعم امتی فی زمن المهدی نعیماً
لم یتنعّموا مثله قط)[7]».

البته
شکوفایی
و بالندگی در عصر ظهور، منحصر درانسان نیست؛ بلکه شامل علم و
صنعت، اقتصاد،
کشاورزی، سیاست و… می‌شود و جامعه جهانی از یک رشد متوازن،
فراگیر و چند بعدی
برخوردار می‌گردد. امید آنکه اندیش‌وران و پژوهشگران با
دقت و ژرف نگری در این
عرصه، ابعاد و زوایای مختلف این رشد و شکوفایی
فراگیر را تبیین کنند و با
رویکردهای علمی و نظری، امکان تحقق بعضی از
آنها را در جامعة منتظر، بررسی
نمایند